ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗ (1913-1993)

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ

ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗ (1913-1993)

(Όπως αποτυπώθηκε στον επίλογο του βιβλίου του «Ράτζα Γιόγκα.

Νοητική ανύψωση του Νου από την συνείδηση στην υπερσυνείδηση»)

Νικόλαος Α. Μαργιωρής (1913-1993)

Καταγραφή - Επιμέλεια: Ηλίας Λ. Κατσιάμπας,

Μαθητής του Νικολάου Α. Μαργιωρή

Υπεύθυνος των Ομακοείων Τρικάλων και Θεσσαλονίκης

Αθανασίου Διάκου 32, 42100 Τρίκαλα

Βενιζέλου 70, ημιόροφος, Θεσσαλονίκη

Τηλ. & Φαξ: 24310-75505 ή κινητό: 6974-580768

Web Site: http://www.omakoio.gr

E-mail: omakoio@omakoio.gr

Διευκρίνιση: Το Βίωμα που παρουσιάζεται παρακάτω αφορά τον πνευματικό Δάσκαλο Νικόλαο Α. Μαργιωρή (1913-1993) ο οποίος στον επίλογο του βιβλίου του «Ράτζα Γιόγκα. Νοητική ανύψωση του Νου από την συνείδηση στην υπερσυνείδηση» για παιδευτικούς και κατατοπιστικούς λόγους περιγράφει την πρώτη του πνευματική Εμπειρία – Σαμάντι – Θέωση που είχε σε νεαρή ηλικία (σχεδόν 13 χρονών) καθώς και τα προεόρτια που λάβαιναν χώρα στην παιδική του ηλικία και τον κατηύθυναν στο πλήρες αυτό Βίωμα – Φώτιση.

Προς ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου – μελετητή ή μαθητή του Εσωτερισμού παραθέτουμε αυτούσιο το βίωμα του δ. Ν. Μαργιωρή όπως ο ίδιος το αποτύπωσε γραπτώς τονίζοντας με μαύρα γράμματα ή κεφαλαία ή με σχετικές υπογραμμίσεις τα σημεία που θεωρούμε ως εξόχως σημαντικά τα οποία χρήζουν περίσσειας προσοχής.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΒΙΩΜΑΤΟΣ

ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗ

Μέσα σε τούτη την περιοχή του επιστημονικού αυτού βιβλίου της ΡΑΤΖΑ ΓΙΟΓΚΑ, στον επίλογο, θα σας μιλήσω γι’ αυτά που δεν κατόρθωσα να γράψω στην ανάπτυξη των κεφαλαίων. Αυτό γιατί είναι άσχετα στο βάθος τους και είναι ξέχωρα. Αφορούν βιώματα του συγγραφέα πάνω στο θέμα αυτό που γράφω και η διήγηση αυτών των βιωμάτων γίνεται για να βοηθήσει τον αναγνώστη να κρίνει τόσο τα γραφθέντα, όσο και τις δικές του πιθανόν παρορμήσεις για τα Μυστήρια αυτού του Είναι μας.

Πολύ μικρός, σχεδόν παιδί μα πολύ μικρό παιδί ένιωσα μέσα μου τον αχαλίνωτο πόθο να κοιτάω πέρα από τον κόσμο που οι αισθήσεις έφερναν μπροστά μου. Ήταν κάτι πολύ Επιτακτικό αυτό που μέσα μου ζωήρευε και απαιτούσε να συμμορφωθεί στην προσταγή του. Σαν απόκοσμες αναμνήσεις και σαν ξεθωριασμένα όνειρα, πετούσαν μπροστά μου, στο ξύπνιο μου και στην καθημερινή ζωή μου, εικόνες άσχετες με τα παιδικά μου ενδιαφέροντα.

Δεν ήταν μια φορά δεν ήταν δυο φορές, όταν καθόμουν να ταξιθετήσω και να ταξινομήσω αυτές τις αναμνήσεις, ένιωθα το κεφάλι μου να γίνεται βαρύ και τα μέλη του σώματός μου να μουδιάζουν. Τα μάτια μου τότε έκλειναν και έβλεπα σαν να πετούσα μέσα σε άλλους κόσμους, αναζητώντας το Πέρασμα. Μια περίεργη αίσθηση είχα τότε γι’ Αυτό. Σαν να ήταν Ειδικό Πέρασμα, που θα περνούσα και θα βρισκόμουνα σε άλλους, όλως διόλου διαφορετικούς Κόσμους, όπου αντί για παιδικά παιχνίδια, θα έβλεπα Σοφούς να με διδάσκουν πράματα ακατανόητα.

Μ’ αυτές τις πρόωρες σκέψεις, για τη ζωή ή την κάποια άλλη διαφορετική ζωή γύριζα στους κόσμους της παιδικής μου ίσως φαντασίας, ώσπου μια φορά, βρέθηκα μπροστά σ’ αυτό το Χείμαρρο του περίεργου Φωτός, που έβγαινε από μια περίεργη λέει ΟΠΗ, τόσο μεγάλη, όσο ήταν και ο Ουρανός, κατά την παιδική μου πάντοτε φαντασία.

Μια Έλξη με πλησίασε και μ’ έφερνε σιγά σιγά κοντά σε τούτη την Πρωτοφανή Φωτιά, που μέσα της ή από μέσα της περνούσαν όντα περίεργα, όντα όλως διόλου διάφορα, απ’ αυτά που γνώριζα. Αλλά το περίεργο ήταν που όσο πλησίαζα σ’ αυτό τον περίεργο διάδρομο, αυτή την άχρωμη Φωτιά, αυτό το άκαπνο και άκαυτο πυρ, δεν αισθανόμουνα τη Φωτιά να με καίει ή και να με φοβίζει.

Μάλιστα, για μια στιγμή σαν να θυμήθηκα πως σε μια περιοχή του Αυλού αυτού του Φωτεινού, είχα ξαναπεράσει και θυμήθηκα μάλιστα πως δεν ήμουνα και μόνος μου, αλλά πως με συνόδευαν πολλοί τότε δικοί μου και μάλιστα στενά δικοί μου. Κοίταξα τότε ολόγυρά μου μα δεν είδα τώρα σε τούτη την περιοδεία μου κοντά στο Φωτεινό Διάδρομο κανέναν μα κανέναν να με συνοδεύει. Προς στιγμή παραξενεύτηκα. Ύστερα, όμως, αυτοπαρηγορήθηκα λέγοντας στον εαυτό μου, πως θα έλθουν άλλοι να με βοηθήσουν.

Έτσι άφησα ξανά ελεύθερο τον εαυτό μου να έρχεται σιγά σιγά κοντά στην Απέραντη Δίοδο και να προσπαθώ να πλησιάζω όσο μπορώ τα σημεία που σαν να τα γνώριζα, από παλιές μου αναβάσεις, προς τα Άγνωστα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως δεν πήγαινα μόνος μου. Μια Απόκοσμη Φωνή, Κρυστάλλινη μα τόσο καθαρή με καθοδηγούσε, ανά λεπτό και μου καθόριζε τα σημεία που θα περνούσα, για να μπω ακριβώς στην ίδια λέει Φωτεινή Ακτίνα, που κάποτε είχα απ’ εκεί περάσει.

Μα να που η φωνή πλησίαζε πολύ κοντά μου και τη γνώρισα. Αφού άρχισα να χορεύω, να φωνάζω και εγώ το όνομά της, το όνομα της Οντότητας, της υπαρκτής ή της ανύπαρκτης μορφής της, που με περίεργη μα γνώριμη, αγαπητή, αλησμόνητη και Αιώνια Φωνή, με καλούσε με ένα άλλο γνωστό μου και αγαπημένο όνομα να πλησιάσω.

Με τη φωνή αυτή πλησίαζα και ξανά πλησίαζα στο Φωτεινό πια Ουρανό, όταν μπροστά στα περίεργα φώτα που έβλεπα πως σχηματιζόταν και αποσχηματιζόταν, με παρέσυρε ένα μεγάλο Κύμα Έλξης, όπως ακριβώς το ένιωσα στη θάλασσα, σαν πρωτοκολύμπησα.

Αυτή την ώρα έχασα κάθε αντίληψη του γύρω κόσμου. Όλα ξαφνικά χαθήκανε και εγώ μέσα σ’ αυτά.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, βρέθηκα ψηλά εκεί που θυμόμουνα πριν ανεβώ και πριν διαπεράσω τον Κλοιό, αυτό το Ρίνγκ Πας Νοτ (όχι πέραν του δακτυλιδιού του ορθολογισμού). Αλλά με την απότομη διέλευσή μου μέσα από τον Κεντρικό Χείμαρρο της Φωτιάς και το στιγμιαίο χάσιμο της αντίληψης των γύρω μου γεγονότων, αισθάνθηκα κάτι το πολύ απίθανο, το δύσκολο να εξηγηθεί και να ερμηνευθεί, κάτι που από μόνο του δεν λέγεται και που ένας γερός Νους μπορεί να αντέξει και να αποτυπώσει ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ.

Μια περίεργη και μια άγνωστη και ακατανόητη αίσθηση, αντίληψη με κυρίεψε τώρα. Μέσα μου χάθηκαν μα όλως διόλου χάθηκαν ΟΛΑ και μόνο ΕΝΑ πράγμα έμεινε.

Νόμιζα και ένιωθα πως ΟΛΟΣ ο κόσμος κόλλησε μαζί μου και εγώ μαζί Του, και ότι τώρα λέει βρήκα τη σωστή κατάστασή μου που όλη η Δημιουργία είχε πια γίνει ΕΝΑ μαζί μου.

Στην αρχή μου έδωσε ένα τσίμπημα βαθύ και οδυνηρό αυτού του τύπου η συναίσθηση - αντίληψη. Ταράχτηκα. Είδα σαν Όραμα κάτω στη κάμαρά μου να κείται ξαπλωμένο το τόσο δα μικρό φυσικοσώμα μου και δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν ταίριαζε με όλα όσα αισθανόμουνα, την ώρα εκείνη, τα Μεγάλα, τα Θεόρατα, τα Μεγαλειώδη. Αμέσως, όμως, συνήλθα και διεχώρισα το ένα από το άλλο, τόσο σταθερά, ώστε με μια συμπάθεια άφησα τη γρήγορη αντίληψή μου και συνέχισα να ζω αυτές τις περίεργες στιγμές.

Αλλά η δραματική συνέχεια υπήρξε αξέχαστη για μένα και έμεινε μέσα στο είναι μου αυτή η πρώτη Εμπειρία για την ανάβαση, στην υπερβατική κατάσταση. Λέγω δε η πρώτη γιατί στο διάβα της ζωής μου, πέρασα και άλλες τέτοιου είδους εμπειρίες και ακολούθησα το ίδιο Μονοπάτι, την ίδια ακριβώς Κατεύθυνση, με τις αυτές αντιδράσεις και με όλα όσα πιο πάνω σας περιέγραψα.

Όμως, θα σας διηγηθώ ακόμα τη συνέχεια της πρώτης μου αυτής εμπειρίας, που οι υστερινές, καθώς σας είπα, υπήρξαν τα ομοιώματα της πρώτης. Σε τούτη την κατάσταση βρισκόμενος, εύκολα κατάλαβα πως ήμουνα σε μια περιοχή γνωστή, φωτεινή, εκτεταμένη και πολυσύχναστη, από μια περίεργη εκδήλωση Ζωής, που ενώ μου ήταν από παλιά πολύ γνωστή, εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα καθόλου να τη ζήσω...

Κάτω απ’ αυτό το πρόβλημα, που ήμουνα, αντίθετα ένιωθα πως ζούσα τρίτων τις καταστάσεις ή τις μεταμορφώσεις με μια απίστευτη ταχύτητα, λες και πετούσα και δεν μπορούσα απ’ την ταχύτητα αυτή του ασταμάτητου πετάγματος να εντοπίσω ή να ξεκαθαρίσω αυτά που ένιωθα. Αυτός ο περίεργος διχασμός, που ταυτόχρονα ένιωθα πως δε κατέχω τον τρόπο να ενεργώ και να ζω και πως συνάμα ζούσα των τρίτων ή του άλλου κόσμου ή του όλου Σύμπαντος την ίδια την ζωή του, με ανησύχησε σφόδρα.

Τότε άκουσα και πάλι την γνώριμη κρυστάλλινη φωνή να μου ζητεί, να την ακούσω και να συμμεθέξω στο Έργο της Αιτίας, της ίδιας της Δημιουργίας, που την ώρα ακριβώς εκείνη, σχημάτιζε ΝΕΕΣ ΜΗΤΡΕΣ ΙΔΕΕΣ, που θα αποτελούσαν τα μέλλοντα να γίνουν φαινόμενα, στη φυσική διάστασή μας.

Μια περίεργη συγκίνηση με κατέλαβε και με συνεκλόνισε. Τότε αντιλήφθηκα πως για τον κάτω κόσμο ήμουνα παιδί και πως η δύναμη του Είναι μου ήταν περιορισμένη και φυλακισμένη, ώστε να μην εκδηλωθεί, αλλά σαν μια μονάχα φωτογραφική μηχανή, να παίρνει τις Εικόνες αυτών των φαινομένων που θα πρόβαλλαν κάποτε στη φυσική διάσταση. Ενώ κάπως έτσι αισθανόμουνα, ένιωσα από μέσα μου μια δύναμη περίεργη, να με ωθεί και να μετακινεί όχι λέει αυτό το ίδιο το Είναι μου, αλλά τις κάποτε λησμονημένες ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΟΥ.

Μια Θάλασσα Φωτιάς τότε από μέσα μου έβγαινε και έκανε κυματισμούς με φώτα πολύ ψηλούς και πλαστουργικούς σε Σχήματα και Σχέδια και σε δημιουργήματα, που για τον κόσμο της μορφής, τον φυσικό μας κόσμο, ήταν άγνωστα και μάλλον άχρηστα και ξένα. Ο ρόλος μου, όμως, την στιγμή εκείνη ήταν να πλαστουργήσω αυτές τις θάλασσες τις φωτεινές, γιατί λέει συντελούσαν στην πλαστουργικότητα μιας άλλης περίεργης Ζωής.

Όμως, η Προστατεύτρια Φωνή με μια περίεργη χαρά ενώνονταν μαζί μου και στο τέλος παρατήρησα - αντιλήφθηκα, πως εγώ μαζί της έγινα ΕΝΑ και πως ήταν ο ίδιος Εαυτός μου, ο ίδιος Ήχος ο δικός μου, μιας φωνής και μιας περίεργης λογικής ή αντίληψης που ένιωθα, σε τούτη τη γνωστότατη περιοχή, που κάποτε κάποτε λέει βρισκόμουνα.

Έτσι γίνηκε μια Ένωση μια περίεργη ταύτιση, μια αλληλοσυναίσθηση των ίδιων αντιλήψεων και των ίδιων αντιδράσεων. Φάνηκε πως τα πάντα ξεκινούσαν από μένα ή μάλλον το Ένωμα αυτό ή και από αυτό το έτερο μα ενωμένο τώρα ή διχασμένο το δικό μου. Όπως, όμως τότε αντιλήφθηκα, ο διχασμός του είναι μου, ήταν το ίδιο ΕΝΑ που είχα γίνει το κομμάτι του ή είχαμε αλληλοαπορροφηθεί, στην ίδια την κατάσταση, αδιάφορο εγώ αν ήμουνα παιδί και το άλλο με μένα, ήταν ένα ΟΝ, μια ΠΡΩΤΟΔΥΝΑΜΗ.

Αυτή η Ομοιοπραξία βάσταξε πολύ και είχα την απόλυτη συναίσθηση πως συνεργούσα στις μεγάλες αυτές στιγμές στη ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝ ΙΔΕΩΝ. Καθώς σας περιέγραψα, δυο κόσμοι μέσα μου υπήρχαν και δυο περίεργες διάφορες καταστάσεις, εγώ ο ίδιος τις στιγμές εκείνες βιούσα.

Η μια κατάσταση πως ήμουνα ριγμένος, σε μια γνωστή περιοχή που κάποτε γνώριζα και μέσα της ζούσα. Η τότε μέσα εκεί ζωή μου είχε πολλά ανάλογα με τη ζωή του κόσμου τούτου, αλλά σε υψηλότερο κραδαστικό ρυθμό και με λεπτότερες και ασύγκριτες εντυπώσεις και βιώσεις.

Η άλλη, όμως, εντύπωση - αντίληψη, η πιο ψηλά βαλμένη, που με συγκλόνιζε και με διαπερνούσε, με κυριαρχούσε και με εξουσίαζε ήταν ότι συνεργούσα, σε κάτι το πολύ Γενικό, το πολύ Μεγάλο, το πολύ Αληθινό και το πολύ ΘΕΙΟ. Ένιωθα κόπο για το πλάσιμο αυτό. Αισθανόμουνα, όμως, μέσα μου τόσο Θαυμασμό για τον ίδιο εαυτό μου.

Ζούσα μέσα στην Βασιλεία των Ουρανών...

Πόσο κράτησε αυτή η ιστορία δεν μπορώ ακριβώς να ξέρω. Θυμάμαι πως πέρασα από το Άνοιγμα του Καναλιού της Φωτιάς, με την καθοδήγηση της Κρυστάλλινης Φωνής και μάλιστα με μια μεγάλη ευκολία, καβάλα πάνω στην ακρινή Ακτίδα (Ακτίνα), με την οποία είχα ανεβεί την ώρα της προσέγγισής μου στο σημείο αυτής της περιοχής. Έφτασα στην κάμαρά μου και είδα το σωματάκι μου.

Θεωρούσα το Είναι μου μεγάλο και δεν πίστευα πως θα χωρούσα μέσα στο τόσο δα αμάξι. Όμως, έκαμα προσπάθεια και μπήκα. Ένιωσα να σφίγγονται τα μάτια μου, το κεφάλι μου, το σώμα και το στήθος μου τόσο, που πονούσα. Ύστερα άρχισα να κλαίω. Δεν είχα τη δύναμη να δικαιώσω αυτή την αναχώρησή μου απ’ ΕΚΕΙ, που κατά κάποιο τρόπο συντελούσα στην ίδια την Πλαστουργικότητα της Πρωτοδύναμης του ίδιου του ΜΕΓΑΛΟΥ ΝΟΥ.

Αθήνα 21^η Οκτωβρίου 1982

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ

Σημείωση: Ο Νικόλαος Α. Μαργιωρής (1913-1993) υπήρξε νεοπυθαγόρειος Εσωτερικός Φιλόσοφος, βιωματικός Μεταφυσικός Δάσκαλος και Χριστοκεντρικός και Χριστοκρατικός Μυστικιστής.

Ίδρυσε τις νεοπυθαγόρειες Φιλοσοφικές Σχολές – Ομακοεία (εκ του ομού – μαζί ακούμε μία εσωτερική – πνευματική διδασκαλία) Αθηνών, Λαμίας και Τρικάλων στα οποία δίδαξε απλόχερα, μέσα από τις πολυσχιδείς γνώσεις και τον πλούτο των εμπειριών του σε Ανατολή και Δύση και ιδίως μέσα από το φίλτρο των πνευματικών του βιωμάτων, την Εσωτερική Φιλοσοφία (Εσωτερισμό), τα Συστήματα και τις Πρακτικές των Κυρίαρχων Ειδών της Γιόγκα και του Μυστικισμού και πληθώρα Συστημάτων της Εσωτερικής Θεραπευτικής.

Τα Ομακοεία – Σχολές του συνεχίζουν απρόσκοπτα την λειτουργία τους και την παροχή της Εσωτερικής Γνώσης και της Πρακτικής Εκπαίδευσης ενώ έχουν δημιουργήσει παραρτήματα σε διάφορα σημεία της Ελλάδος.

Βιβλία που παρουσιάζουν την Εσωτερική Βιωματική Αποκάλυψη του δ. Νικολάου Α. Μαργιωρή για την Γένεση και τον Θάνατο των Κόσμων και των Όντων είναι: Το ομώνυμο βιβλίο του Γένεση και Θάνατος, επίσης το βιβλίο του Μεταθανάτια Ζωή, το έργο του Εσωτερική Φιλοσοφία καθώς και ορισμένα άλλα.

Το σύνολο του συγγραφικού έργου του ανέρχεται σε πλέον των 180 Βιβλίων που έγραψε μέσα σε μόλις 23 χρόνια (1970-1993) και μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να δει περιλήψεις και περιεχόμενά τους στα ελληνικά και αγγλικά στο site μας: http://www.omakoio.gr ή να μας ζητήσει να του αποστείλουμε  ως προσφορά γνωριμίας ΔΩΡΕΑΝ το δίγλωσσο ελληνοαγγλικό περιοδικό «Νέο Ομακοείο», 100 σελίδων, στο οποίο περιλαμβάνεται το σύνολο του συγγραφικού του έργου και σχετικά άρθρα ή πλήρη κατάλογο και των 200 έργων που εκπροσωπούμε.

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 24310-75505 ή 6974-580768.

E-mails: omakoio@omakoio.gr  ή  omakoio7@otenet.gr